Dr. Yasin Şen: Akraba

Dr. Yasin Şen: Akraba

İnsan sevgiye doğru genişleyen bir varlık. Ona anlam veren ve karmakarışık iç âlemini bir mânâya erdiren en büyük kuvvet sevgidir. Sevgiyi ise saygı ve hürmet duyguları besler. İnsanın bütün bunları bulabildiği ilk kimseler ise akrabalarıdır. Kelime “kurb”dan geliyor ve yakın anlamını taşıyor.

Hiçkimseyi tanımadığımız bir şehrin aksine akrabaların, dostların, sevdiklerimizin bulunduğu bir köy bizi hayata bağlar. Çünkü ruhumuzun ve iç varlığımızın gıdası sevgidir, ilgidir. Bunları da biz en çok kendimize yakın hissettiğimiz insanların arasında buluruz. Bu sebeple sıla-i rahimde rahmet olduğunun söylenmesi asla boşuna değildir. Bize garipliğimizi unutturacak, yüreğimizi sevgiyle yumuşatacak, hâl ve hatır sormanın verdiği mânevî enerjiyle gönlümüzü ısıtacak ziyaretler ve birliktelikler çocukluktan başlayarak bir insanı muhabbetle doyuran imkânlar cümlesindendir.

Çocukluğumda köyümüzde misafirlikler çok yaygın olurdu. Gidilecek yere de genelde haber verilmez, çatkapı orada olunurdu. Köydeydik. Özellikle bahar ve yaz aylarında işi gücü olan insanlardık. Gündüz bağda bahçede birbiriyle senli benli muhabbetlerle gününü akşama kavuşturan bu insanlar akşam bir akrabanın evinde gidip çay içmeyi hayatın en doğal ve gerekli bir parçası bilirlerdi. İyi ki de öyleydi. Kapı açıldığı zaman art arda gelen misafirler çok heyecan verici bir manzara teşkil ederdi. Derhâl yüzlerimize çok samimî gülümsemeler yayılır ve ev akrabaların taze neşesiyle doluverirdi. Çünkü gelen yakınlarımız, sevdiklerimiz, sözüne ve sohbetine alıştığımız kimselerdi.

Akrabalığı ve misafirliği böyle bilip yaşayan bir köyde büyüdüm. Vazife gereği uzak yerlerde görev yaparken apartman komşuları arasındaki uzaklığa alışamadım ve buna hiç anlam veremedim. Misafirler geldikçe veya misafirliğe gittikçe içime yayılan taze sevinçleri özledim. Bir hasta ziyaretinden duyduğum manevî hazzı tatmak diledim çoğu zaman. Yine bu bekleyişin bir yansıması olsa gerek ki, benim gibi bu tür hâlleri özleyenlerle sıcak muhabbetler tesis edebildim. Köylerdeki, kasabalardaki insanları konuşturdum. Onlar söyledi, ben dinledim. Söyledikçe Anadolu’nun nasıl bir zenginlikle dolu olduğunu hissetmeye başladım.

Bunlar akraba münasebetlerinin benim üzerimde bıraktığı tesirlerle etrafıma yönelmenin bir neticesi idi. Eskisi gibi misafirlikler olmasa da, akrabalar birbirini yakın görmese de insanoğlunun sevgiye ve bir yakınından gördüğü ilgiye ihtiyacı hiç bitmeyecek. Ruhunun ıstırabını dindiren sevgiyi o yakınlarının sohbetinde, sözlerinde, gözlerinde bulacağını insan yine bir gün keşfedecek.