Köyde İhtiyarlar

Köyde İhtiyarlar

I
Köşesinde yalnızlığa gömülmüş
Bir garip hâlle gözleri süzülmüş
Düşündüm ihtiyarları bir zaman
Var mıdır onları gönülden duyan
Bir sükût faslıdır onların hâli
Görünmüştür sanki ömrün zevâli
Zevâlin bir adı ihtiyarlıktır
Sevgi bu demlerde bahtiyarlıktır
Hüzünle yaşar köy ihtiyarları
Düşünüp bir yerde geçen yılları
Yudum yudum içerek son demleri
Gönülde büyür derin elemleri
II
Köyler suskun ve ihtiyarlar suskun
Hasretle yüklü o diyarlar suskun
Uğrayan olsa da garip köylere
Derin sevinçleri verip köylere
Kalpler sevinir gelenle beraber
Visâlin hazzıyla dolar gönüller
III
Budur bitmez emellerin sonucu
Yokluğa dokunur ömrün bir ucu
Var görünen yoklaradır itiraz
Keskin bir kılıçtır zaman acımaz
Dinle bu hayatı ihtiyarlardan
Neler kalmış onlara yoktan vardan
Kulak kesilip her bir sözlerine
Bakıp bir zaman derin gözlerine
Yok olan ömürlerin çığlığını
Hisset aşksız yaşamın sığlığını
IV
Bizim köyler bekleyen yâr gibidir
Köyde bitmez bir gurbet var gibidir
V
Ümitle doğar gün, hüzünle batar
Köyde ihtiyarlar ölmeye yatar