Afyon İhsaniye Masalları ”Oduncu ve Üç Kızı”

Afyon İhsaniye Masalları… Bir varmış, bir yokmuş. Bir oduncu ve bu oduncunun üç kızı varmış. Bu oduncu bir gün kızlarına bakması için bir üvey anne getirmiş. Kızlar biraz üzülseler de üvey annelerini sevmişler ve kabullenmişler. Ama üvey anne kızları hiç sevmezmiş. Bir gün üvey anne oduncuya, “Ben kızlarını istemiyorum. Onları ne yapacaksan yap.” demiş. Oduncu bunun üzerine düşünmüş, taşınmış. Sonunda kızlarını ormana bırakmaya karar vermiş. Ertesi gün adam büyük kızını alarak ormana gitmiş. Oduncu, kızına “Sen burada otur, ben biraz odun keseyim.” diyerek onun yanından ayrılmış. Uzakta bir ağaca teneke bağlayarak kızını ormanda yalnız bırakmış. Yel estikçe teneke ağaca vurup ses çıkarıyormuş. Kız da “Babam odun kesiyor.” diye düşünüyormuş. Gece olmuş. Kız babasının kendisini ormanda bıraktığını anlamış. “Babam beni bırakıp gitti.” diyerek ağlamaya başlamış. Kız ağlarken bir dev gelmiş. Devden korkan kız ağaca çıkmış. Dev kıza “Kızı mızı in aşağı. Eğer ağaçtan inersen seni yemem.” demiş. Ama kız inmemiş. Dev tekrar “Hey kızı mızı in aşağı, eğer inersen seni yemem.” demiş. Kız yine inmemiş. Dev tekrar “Aşağı in.” diye kıza seslenmiş. Kız ağaçtan inmeyince dev ağaca çıkarak kızı orada yemiş.

Sabah olunca oduncu ormana gelerek bakmış. Kızı yokmuş. Kızının dev tarafından yenildiğini anlamış ve çok üzülmüş.

Yine bir gün ortanca kızını da alarak dağa gitmiş. Kızını bir kayanın üzerine oturtarak “Ben odun kesmeye gidiyorum. Sen burada otur.” demiş. Yine bir ağaca tenekeyi bağlayarak ortanca kızını da ormana bırakıp gelmiş. Teneke ormanda ağaca her vurdukça kız “Babam odun kesiyor.” diye düşünerek babasını beklermiş. Gece olunca kız anlamış ki, babası onu bırakıp gitmiştir. Kız ağlamaya başlamış. O sırada dev çıkagelmiş. Kız korkarak ağaca çıkmış. Dev, kıza,

“Hey kızı mızı! İn aşağı. Eğer aşağı inersen seni yemem.” demiş. Kız inmemiş. Dev tekrar, “Hey kızı mızı! İn aşağı. Eğer aşağı inersen seni yemem.” demiş. Kız yine inmemiş. Dev yine “Aşağı inersen seni yemem.” demiş. Kız yine inmeyince dev ağaca çıkarak kızı yemiş. Sabah olunca oduncu tekrar gelerek ortanca kızına bakmış. Onu da devin yediğini görünce çok üzülmüş. Fakat karısı kızlardan nefret ettiği için bir yandan da durumu kabullenmek zorunda kalmış.

Oduncu yine bir sabah küçük kızını da alarak ormana gitmiş. Kızını bir taşın üstüne oturtarak “Sen burada otur, ben odun keseyim.” diyerek yanından ayrılmış. Yine bir ağaca teneke bağlamış. Rüzgâr her estiğinde teneke ağaca vuruyor, küçük kız da “Babam odun kesiyor.” diyerek orada oturuyormuş. Gece olmuş. Kız her tarafa bakınmış ama babasını bulamamış. Oturup ağlamaya başlamış. Kız ağlarken dev ortaya çıkmış. Kız korkmuş ve ağaca çıkmış. Dev kıza “Hey kızı mızı! İn aşağı. Eğer aşağı inersen seni yemem.” demiş. Kız inmemiş. Dev yine “Hey kızı mızı! İn aşağı. Eğer inersen seni yemem.” demiş. Kız yine inmemiş. Üçüncü defa dev kıza seslenmiş. Bu sefer kız aşağı inmiş. Dev kızı almış ve mağarasına götürmüş. Mağaranın önüne vardıklarında dev kapıyı açmış. İçine girmişler. Mağaranın içinde iki tane masa varmış. Birinde bal, kaymak, yağ; diğerinde ise her türlü meyve bulunuyormuş. Dev kıza, “Sen burada kalacaksın ve buraları temizleyeceksin. Benden sana zarar gelmez. Her istediğini yiyip içebilirsin.” demiş.

Bu sırada üvey anne oduncuyu evden kovmuş. Oduncu da kızlarını götürdüğü ormana gitmiş. Ormanda küçük kızını ararken devin mağarasını bulmuş. Devin mağarasına girdiğinde kızını görmüş. Küçük kız da o sırada mağarayı temizliyormuş. Baba ve kız birbirini görünce birbirine sarılmış. Oduncu kızına her şeyi anlatmış. Küçük kız babasının önüne enfes bir sofra kurmuş. Oduncu karnını doyururken dev çıkagelmiş. Kız babasını saklamış. Dev, kıza “Hey kızı mızı! Burası insan kokuyor. Annense yerim. Babansa yemem.” demiş. Kız “Kimse yoktur.” demiş. Dev tekrar “Hey kızı mızı! Eğer annen ise yerim. Babansa yemem.” demiş. Küçük kız babasını sakladığı yerden çıkarmış. Kız, deve olan biteni anlatmış. Dev de oduncunun kendileriyle yaşamasına izin vermiş ve mutlu mesut yaşamışlar.

(Bu masal 2017-2018 Eğitim Öğretim Yılı’nda Afyonkarahisar-İhsaniye Anadolu İmam Hatip Lisesi öğrencilerinden Ahmet İde tarafından Nimet İde’den derlenmiştir. Nimet İde 1961 doğumludur. İhsaniye Beyköy’de ikamet etmektedir. İlkokul mezunudur.)