Bende Konuşan

Beni böyle içimden ve derinden kavrayan bir şey var. Kendisini dinlemek hatta izlemek zorunda kaldığım bir şey bu. Nedir diye sormayacağım çünkü onun ne olduğunu seziyorum. Fakat ona bir isim de vermek istemiyorum şimdilik. Sadece azar azar yaşanıp anlaşılması gerekiyor onun. Öyle gösteriş, anlı şanlı cümleler filan da istemiyor. Sadece ama sadece ona yönelmemi bekliyor benden. Kendisiyle el bebek gül bebek ilgilenmemi… Doğada bir başımıza kalıp derin derin onu dinlememi istiyor… Zaten öyle yapıyorum. Derinden gelerek bazen hüzün bazen de içime sığmayan bir sevinçle beni sarmasını ve sessiz bir doğada ağaçlara, kuşlara, gökyüzüne genişlemesini bekliyorum onun. Böylece onun bana bir şeyler hissettirmek ve öğretmek istediğini anlıyorum.

Bana çevremle kurmam gereken bir bağdan söz ediyor. Daha doğrusu bunu duyuruyor. Varlığın senfonisini birlikte hissediyoruz. Kuşların ve ağaçların şarkısını beraber dinliyoruz. Gece gökyüzünü izliyoruz. Nedense bakışlarımız ayda düğümleniyor. Fakat ille de bir öze dönüş hâli yaşatıyor bana. Baktığım her şey kendime dönmem için bir bahaneymiş gibi alıp derinlere çekiyor beni.

Onun sayesinde giderek anladım ki, benim doğada bir başıma geçirdiğim vakitler kendimle başbaşa kaldığım çok huzurlu demlerdir. İşte giderek o his, beni bunun müptelâsı hâline getirdi.

Bazen geceleyin, uykunun en derin ânında uyandırır beni. Bir şeyler keşfetmiş de “Hadi kalk, uyan, şuna bak!” diyen meraklı bir çocuk gibi… Kalktığımda bana gösterdiği şey yine benden başkası değildir. Böylece beni derinden kavrayan o şey sanki benliğimin burada kalmasını istemeyen bir rehber, bir usta gibi beni daima kendine davet ediyor. Anlattıkları anladıklarım veya anlamaya çalıştıklarım oluyor. Dâimâ söylüyor. Zihnimden kelimeleri hiç eksik olmuyor. Bende konuşan,  bende duyan, gönülde hisseden sanki sadece o ve bedenim ona dünyayı gezdiren bir vasıtadan başka bir şey değil. Yine şimdi onu memnun etmek üzere yolculuğa çıkıyorum.