Hiçliğe Yakın

Musiki yayılıyor zamana. Ve ben ıstırabımı hafiften içine gömdüğüm satırlara gark oluyorum. Bir vahdeti duyuyorum ya! Yetiyor bu bana… Toprağına, taşına, havasına, suyuna dâhil oluyorum hayatın… Eriyorum. Dağılıyorum. Ama huzur buluyorum bundan. Genişliyorum. Yüreğim bütün kâinatı sevecek kadar genişliyor. Ve ben bir musiki dinliyorum.

Babaannemin ak saçları, dağların yeşili, ırmağın sesi, fındığın kokusu geliyor dimağıma. Bir hatıra çeşnisi desem değil. Istırap ile bütünleşen bir huzur bu… Fakat bütün zamanları ve mekânları içinde bulabildiğim bir huzur… Bir gülümseme yayılıyor dudaklarıma. Herkesten kıskandığım, hoyrat ellerin dokunmasına izin veremeyeceğim bir âlem bu. Âh ne kadar mutluyum! Kimse koparamıyor beni bundan. İçimde bir dünya gizli! Yemyeşil tepenin üzerinden, önümde çarşaf gibi yayılmış denizi kucaklıyorum. Nedense her şey bir hayâl perdesine bürünüyor. Deniz sararıyor, sonra kızıla boyanıyor. Ufuk bir renk cümbüşü hâlinde beliriyor. Mavinin vahdetinde gizlenen çizgiler başka renklerin varlığıyla ortaya çıkıyor. Şimdi renklere değil tek bir renge ihtiyacım var benim. Dağların yeşiline, gecenin siyahına, göğün ve denizin mavisine…

Bir musiki dinliyorum. İçimde bir hesaplaşma kaynıyor. Hepsine birden izin veriyorum. Beni mahkûm edebilecek ne kadar his varsa zihnime hücum ediyor. Yalnız, bana tahakküm edemiyorlar. Bu hesaplaşmanın bir galibi varsa o da benim. Musikiye, geceye, karanlığa, bölük pörçük hayatıma tek başıma hâkimim. Sanki mâziye bir tepeden bakıyorum… Denizi seyreder gibi seyrediyorum kendimi. Beni susmaya, en keskin lisan olan hâl diliyle söyleşmeye davet ediyor bu durum. Anlıyorum ki, bu dil eşya ve zaman ile anlaşabileceğimiz tek lisan. Sadece söz bulandırıyor bu lisanı. Hiçbir şey hâl dilinin o çok güçlü ifade kabiliyetine zerre miktar zarar veremez yoksa. O yüzden insana huzur veren her şey sessizliğe yakındır. Durgun deniz, göğe neşideler salan orman, her tonuyla vahdete işaret eden yeşil, ârif bir insan, acısını içine atmış gamlı biri gibi… Onlardır vahdete en yakın duran. İnsan eğer müdahale etmeseydi, onların hepsi hakikatin tabii meyline uyacak ve dünyayı vahdetin huzuruna gark edeceklerdi.

Bir musiki yayılıyor zamana… Dokunuşları ürkek sevgililer gibi zaman… İçim kıpır kıpır… Sevinç yayılıyor, sevincim çoğalıyor. Yokluğa yakın, hiçliğe âşina… Oh ne güzel. Bir musiki gibi genişliyorum. Zamanı üç buuduyla beraber kavrıyorum. Bir “hiç” olmayı istiyorum. İdrakimi susturuyorum. Ah ondan bir kurtulabilseydim! Zihnim sancıyor. Fikirler kalbime batıyor. Pervasızca içimi kanatıyor. Yavaş yavaş sıyrılıyorum bu hâlden. Varlığımdan, benliğimden, vehimlerimden… “Zihnini boşalt!” diyen bilgeye uyar gibi oluyorum. Her şeyden feragat etmek istiyorum. Hiç yaşamamış gibi, ot gibi, toprak gibi, unutulmuş bir tohum gibi… Daha da hiç, daha da hiç… Yok olmak, yokluğa karışmak, hiçliğe bulaşmak…

Başarabilecek miyim? Bilemiyorum. Toprağın kokusu burnumu sızlatıyor. Gözlerim karanlığa dalıyor. Ufka dalıyorum. Bir tepenin üzerinde sonsuzluğu seyrediyorum.

Ve bir mûsikî dinliyorum…