Yasin Şen: Urumkuş Yokuşu

Daracık yollarda arabayla kıvrıla kıvrıla gidiyor, ismini önceden duyduğum fakat ilk defa göreceğim Mavi Su’ya doğru aheste aheste ilerliyorduk. Etraf, upuzun geçmişin izlerini yer yer aksettiren mağaralar, kayalar ve yeşilliklerle yavaş yavaş barışan bir bozkırla örtülüydü. Mavi Su, Urumkuş Yokuşu’na yakın deniyordu. Orada bulunduğu söylenen kaya mezarlarından civarın çok eski bir yerleşim yeri olduğu anlaşılıyordu. İnsanlara burayla ilgili sorduğumuz sorulara pek cevap alamıyorduk. Hafızalarda müphem hatıralar ve silik bilgiler halinde kalan geçmişi ortaya çıkarmak pek güç! Ne söylesek, neticede bunlar birer tahminden ibaret. Ancak şu “Urumkuş Yokuşu” ismi bana acayip tatlı geliyordu! “Kuş” kelimesi “yokuş”la birleşince iki kelimelik bir şiir meydana gelmiş oluyordu sanki.

Mavi Su’ya varmıştık. Ufacık bir çeşme… Suyu da az idi. Civarda tek tek görünen evler meskûn değildi. Ara sıra gelen ve hayvancılıkla geçinen yöre halkının konakladığı yerlerdi bunlar. Fakat biz sularımızı doldurmaya kalmadan elinde sigarasıyla biri gözüktü. Yusuf Abi tanımıştı. Eski bir öğrencisiydi bu. İnce ve sıska yapılı bir genç. Adı Nusret…

Nusret henüz on yedi yaşında ve burada keçilerini otlatıyordu. Dokuzuncu sınıftan terk imiş. Okulu bırakır bırakmaz hemen kendisine ne yapıp etmiş otuz civarında keçi almış. Babasının “Sen bunları çok gitmez telef edersin.” demesine filan aldırmadan hayvancılığa başlamış. Kısa sürede kâr etmeye başlamış. Kazandığı parayla evvela ablasının sonra da kendisinin nişanını yapmış. Şimdi insan “On yedi yaşında bir çocuğun nişanla ne alakası var!” diye düşünebilir. Burada insanlar çok erken evleniyorlar. On sekiz yaşına gelen her genç kıza ve delikanlıya böyle bakılıyor. Bu yüzden çocuklar çok erken yaşlarda olgunlaşıyor.

Nusret bu işten çok kârlı çıkmış sizin anlayacağınız. Şimdi yetmiş tane keçisi var. Bu arada sıvacı kendisi. İnşaat alıp bir de bu işlere bakıyor yani. “Hayvanları ne yapıyorsun?” diye sordum. “Kendi hallerine bırakıyorum. Köpekler onlara sahip çıkıyor.” dedi. “Peki, sen buradaki evlerde mi kalıyorsun?” diye sorunca “Bazen.” dedi. “Diğer geceler?”. “Bazen de kepeneğin altında yatıyorum.” diye cevap verdi. İster istemez aklıma “Kepenek altında er yatar.” sözü geldi. Şuncacık delikanlı! Maşallahı var. Ne işlerle uğraşıyor!

Sonra düşündüm: On yedi yaşında bir genç! On beşine gelmeden okulu bırakıyor. Biraz hayvan alıp bu işle uğraşmaya başlıyor. Bundan para kazandığı gibi üretiyor, etrafına faydalı oluyor ve bu ıpıssız tabiatta tek başına hayatını kelimenin tam anlamıyla taştan, topraktan çıkarıyor. Nusret’in bir işi daha var. Dedektörle toprağın altında “para” arıyor. Para, yani çok eski devirlere ait tarihi eserler. Hatta birkaç tane de bulmuş. Bize de bir kurşun gösterdi. Bunun Kurtuluş Savaşı’ndan kalmış olabileceğini söylüyor. Hakkı da var. Bulunduğumuz yer Yunan ve Türk askerlerinin çarpıştığı bir mevkiiydi.

Sularımızı doldurduk ve onları arabaya koyduk. Sonra bir tepeye çıkıp etraftaki hayvanları ve Urumkuş Yokuşu’nun uzandığı vadiyi seyre koyulduk. Nusret çoktan hayvanlarının yanına dönmüştü. Düşündüm ki, tek başına bu tabiatta ekmeğini taştan çıkaran, bir başımayım demeyip bir şeyleri başarmak isteyen ve hatta başaran Nusret’in bu mütevazı ama samimi hayatının bizlere söyleyeceği çok şeyler var.